Vandaag ging ik wandelen. Wandelen met mezelf, met mijn gevoelens, met mijn alleen-zijn en het beviel me. Ik rook de natuur, ik zag lachende en liefdevolle gezichten van families die samenkwamen, gezinnen die elkaar koesterde en vrienden die elkaar feliciteerde. Ik genoot van hun verbondenheid en van mijn verbondenheid met hen en met de natuur rondom ons. Ging ik voorbij aan mijn verdriet, aan mijn eenzaamheid die ook wel knaagt en soms niet zo lief is voor mij? Ja eigenlijk wel… Later deze avond eiste het me even helemaal op. Gelukkig was er toen die ene verpleger die tijd maakte om te luisteren, samen met mij een tas thee zette en me even liet zijn met al mijn verdriet. En juist dat is Kerst; er mogen zijn met wat is, bij elkaar, met elkaar en voor elkaar. Fijne kerst allemaal!
Graag deel ik met jullie nog de teksten die bij me binnen kwamen dwarrelen toen ik ronddwaalde in het Nachtegalenpark. Dankbaar voor die woorden. Dankbaar voor mezelf.
Vandaag, 25 december, Kerstmis.
Ik ben alleen.
Ik voel de eenzaamheid knagen.
Ik hoor de stemmen in mijn hoofd die dit wandelen zielig vinden.
Ik voel ze trekken, trekken, TREKKEN naar een donkerte, een zwaarte die ik nu niet wens. Ik heb dit zelf gecreëerd. Ik wil alleen zijn, alleen zijn met mijn stemmen, met mijn eenzaamheid, maar vooral met mijn leegte.
Er zit hier iets verstopt, een cadeau, diep in de donkerte zit licht.
Licht om te ontdekken, alleen voor mij, alleen voor mezelf.
Dus NEE, ik heb niemand nodig nu.
Ik kom wel wanneer ik er klaar voor ben.
Laat me maar even genieten van de leegte, van het wandelen, van het kijken en van het voelen.
Het is goed hier!
Hagel
op en neer
vallend, botsend, zoekend
smelten bij eerste aanraking
witte samenscholing springend in ‘t veld
regeer
……..
………
😉 😉 😉