Plots is het helder in mijn hoofd. Woorden stromen, zinnen planten zich in mijn hoofd. Ik voer een strijd… of is het eerder een dialoog want ‘strijd’ voelt zo zwaar beladen. Een dialoog over het leven, mijn leven, willen leven. Telkens opnieuw als een grammofoon die blijft hangen. Een lichte strijd met zachte momenten waarin ik alles kan omarmen en laat binnenkomen. Waarin ik denk: ok, what’s next?
En dan die zware, loodzware momenten waarbij alles als tientonners over me valt en ik happend naar adem blijf verder zoeken, machteloos voelend tegenover het verpletterende gewicht. Dan adem ik en is het lichter, komt er even ruimte maar vaak stokt de adem in mijn keel op dat moment en wordt alles oppervlakkig. Oppervlakkig, een woord met weerstand, het voelt slecht, het voelt niet als leven aan. Ik heb een wens, een verlangen naar diepgang en tegelijk diepgang…. het beangstigt me enorm, want diepgang betekent ook kwetsbaarheid. Rauwe broze delen die terughoudend het licht zien en tegelijk opgelucht ademhalen dat ze belicht worden. Ze weten het niet goed. Ik weet het niet goed. Willen ze naar boven komen? Willen ze vooruit? Wil ik vooruit? Wat is vooruit? Is het gewoon hier zijn? Hier leven en ademen, in en uit en vertrouwen dat ik wel op die plek kom waar ik wil landen. Om dan weer snel op te stijgen want eerlijk gezegd voel ik meer voor een vliegende vrije vogel op zoek naar een warm nest om af en toe in te verschuilen en even stil te staan. Ik adem in en uit en voel dat het weer goed is. De woorden zijn gevloeid, de zinnen zijn geschreven en we zijn een beetje vooruit. Vooruit zonder te weten welke richting dat juist is, maar het is ok. Ik ben ok. Het is goed genoeg. Ik ben goed genoeg!
Auteursarchief: admin
Kerstdag 2020
Vandaag ging ik wandelen. Wandelen met mezelf, met mijn gevoelens, met mijn alleen-zijn en het beviel me. Ik rook de natuur, ik zag lachende en liefdevolle gezichten van families die samenkwamen, gezinnen die elkaar koesterde en vrienden die elkaar feliciteerde. Ik genoot van hun verbondenheid en van mijn verbondenheid met hen en met de natuur rondom ons. Ging ik voorbij aan mijn verdriet, aan mijn eenzaamheid die ook wel knaagt en soms niet zo lief is voor mij? Ja eigenlijk wel… Later deze avond eiste het me even helemaal op. Gelukkig was er toen die ene verpleger die tijd maakte om te luisteren, samen met mij een tas thee zette en me even liet zijn met al mijn verdriet. En juist dat is Kerst; er mogen zijn met wat is, bij elkaar, met elkaar en voor elkaar. Fijne kerst allemaal!
Graag deel ik met jullie nog de teksten die bij me binnen kwamen dwarrelen toen ik ronddwaalde in het Nachtegalenpark. Dankbaar voor die woorden. Dankbaar voor mezelf.
Vandaag, 25 december, Kerstmis.
Ik ben alleen.
Ik voel de eenzaamheid knagen.
Ik hoor de stemmen in mijn hoofd die dit wandelen zielig vinden.
Ik voel ze trekken, trekken, TREKKEN naar een donkerte, een zwaarte die ik nu niet wens. Ik heb dit zelf gecreëerd. Ik wil alleen zijn, alleen zijn met mijn stemmen, met mijn eenzaamheid, maar vooral met mijn leegte.
Er zit hier iets verstopt, een cadeau, diep in de donkerte zit licht.
Licht om te ontdekken, alleen voor mij, alleen voor mezelf.
Dus NEE, ik heb niemand nodig nu.
Ik kom wel wanneer ik er klaar voor ben.
Laat me maar even genieten van de leegte, van het wandelen, van het kijken en van het voelen.
Het is goed hier!
Hagel
op en neer
vallend, botsend, zoekend
smelten bij eerste aanraking
witte samenscholing springend in ‘t veld
regeer
……..
………
😉 😉 😉
Twee gedichten ter ere van mijn vriend:
Onbegrijpbaar
Iedereen duw ik weg
Wie te vertrouwen?
Vertrouw ik mezelf
Helemaal openscheurd
Leeg tot op de grond
Ook dit is liefde!
Liefde voor de dood❤️
_____________________________________________________________________________
In de donkere kelder zit ik verslagen neer.
Geen licht, geen energie, niets…
Enkel een deur terug naar huis
Toch blijf ik zitten
Wilskracht of gewoon te moe?
Het maakt niet uit
Voor nu zit ik goed
Veilig en geborgen bij mijn vriend
Wachtend op een andere deur binnenin mezelf.
11 april 2019
My music, my lyrics
Wisselvallig
Verbonden met het weer
Koud vanbinnen, warmte gezocht
Een doelloos schip ronddobbert en zoekend naar zijn haven
Pieken en diepe dalen
Een ballerina wankelend in vertrouwen
Rusteloze zee, moeilijk te temmen
Een wild temperament met hoge verwachtingen, strenge stemmen en harde woorden
Zoekend naar zachtheid, een dekentje van mildheid
Verlangen naar passie, speelsheid en enthousiasme
Plezier in kronkels, in uitdagingen, in avonturen
Bang voor de ander, voor oordeel, voor eenzaamheid, voor onvoldoende
Steeds maar doen, niet tevreden met zijn
Zijn is niet goed genoeg, betekenisloos
Overlevend op verantwoordelijkheden
Er moet toch meer zijn of is het willen
Willen naar verlangen, willen naar zijn
Weg van de saaiheid, weg van de pijn, weg van de donkere leegte
Omarmen van zelf, met weerstand, uit noodzaak
Wiegend in de wind, vaak overgeleverd aan de grillen van de wind, een onvoorspelbare natuur
Angstig en klein, stap voor stap de buik volgend naar het hart
Zoekend naar een zusterschap met het hoofd
Een creatief partnerschap met allemaal gelijken
En toch elk zijn eigen noden
Wensend naar acceptatie naar wat is
Durven dromen naar wat wil
Snakkend naar aandacht, soms hulpeloos beschamend klein
Groots dromen, klein houden
Hopend op een ommekeer, op vertrouwen
Onzekere vissers wachtend op het juiste moment, zoekend naar de juiste plek in de troebele mist
Moeilijk om los te laten wat is en niet is
Een wolk die de zon verduistert
Een volgende stap in onwetendheid
Mortsel, 10 februari 2020